Kýrýklarýn tam orta yerindeyim, Ne yana atsam ayaðýmý düþüyorum.
Gözlerimi oynatamýyorum, oynatsam bir þeyler batacak sanki, Küçükken ters dönerdi kirpiklerim, Uçlarý kývrýktý, Durmadan bir þeyler sorar, merakla etrafýmý süzerdim, Dudaklarým kývraktý…
Büzerdim hep cevap alamayýnca, üzülürdüm. Büyükler her þeyi bilir derdim içimden. Bazen onlar da bilemiyorlarmýþ, Sorduðum sorular zor gelmiþ…
El içi kadar yüreðimle, Ne de büyük düþünürdüm. Ýnanýrdým hep, henüz inançlarýmýn tükenmediði yaþlardaydým. Tükenmeyecek umutlarým da oldukça, Benden mutlusu yoktu dünya’da…
Küçücük bedenimi amma da büyütürdüm gözlerimde, Bir yere gitmek istesem, çok uzak bir yere, Binalarýn en yüksek tepelerine çýkýp, Binadan binaya atlarým derdim… O yüksek binalarýn tepesine hiç çýkamayacaðýmý bilemedim…
Hep alçaklardan baktým, Ben büyüdükçe, her þey daha da büyüyordu ve uzaklaþýyordu, Küçülmesi gerekirken, Ben büyüdükçe, dünya kalabalýklaþýyordu, Ve çýðlýklarým artýk yetmiyordu sesime…
Sesimden uzaklaþtýrdýðým kendim, Çýrýlçýplak çýðlýklarým sessizdi artýk, Büyüdükçe sesim kýsýlýyordu Ben baðýrýyordum, ama içimden Duyuramadýðým zamanlar çoðalýyordu, duyamadýklarým da…
Önceden uyuyunca batardý kirpiklerim gözümün içine, Annem çýkarýrdý bin bir zahmetle, Acýrdý hep… Kirpiklerim döküldüðünden beri kývrýlmýyor artýk Ve uyumadan batýyor gözlerime…
Üstelik artýk kirpiklerimden gözlerimi kurtaracak þifalý anne eli yok artýk, Uzak asýrlar kadar, gerilerde… Ve gözlerim hep acýyor, Kirpikler batsa da, batmasa da…
Yüzüm acýyor, Sözlerim acýyor, El içi kadar yüreðim acýyor,
Kirpiklerim kýrýldýkça, Gözlerim acýyor…
Yirmi Bir Haziran Ýki Bin On Ýki Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.