açýyor aðzýný yel deðmemiþ kýz duasý
sabahýn keyfine oturmuþ erkenci kuþlarýn
uzaklara gitmek istiyor çok dalgýn
çimenlerin üzerine sýðýnmýþ
ýþýltýnýn sana benzeyen isyancý sularý
doðuyor toprak bir þiire daha
o þiir de yarým kalacak sandým
kýskandým rüyamda
yýkasam o bakýþlarýný dudaklarýmda diyen
hep gülümseyen sen
bunun adý nedir bir bilsen
gamzende kýrmýzý
nazenin sarý çiçekler uyanmakta
nesin diyor sonra nesin
karþý apartmana çarpýp geri dönen
kara boþlukta bir türlü ölmeyen sesim
“ben seni sevdiðimi dünyalara bildirdim…”
güneþin alazý öksüz kalacak þimdi kesin
nefesim tutuþur yaðmur ortasýnda
.