KAR KÖRLÜĞÜ

saðýrdý gözlerin son demde
gitme telâþýnda atlayýp geçtin üstümden
esirgediðin son bakýþ/ta gözün
“tabuta çakýlan son çivi”*/ydi ellerin


olamadýn bir Tanrý misafiri kadar
masalsý bir ses kalmadý arkanda
ateþin bitmeyecek kýzýl rengini
býrakýp gittin yâdýma
kanadý aþk/ kanadým son damlaya kadar


avare sözler boþa dönüp durdular
tesellisi ne ola ki dokunsunlar ruhuma
her gidenden kalan kayýplarým
dökemediðim söz yýðýnýndan duramýyorum ayakta


sarsa üstümü kahkaha çiçekleri
kapatýr mý yanýk kýzýl rengimi
biraz kan yürür mü damarlarýma
yeþerir mi aydýnlýðým
þans verir mi yaþam bana bir daha


duymadýn gömümden taþan vah’ýmý
bilmiyorsun
sessiz çýðlýklarýmla biledim dilimi
ahýmýn dar geçidindesin þimdi
tek kurþun/ tek oyun r u s ruleti
kitabýna uymuyor sonuçta hiçbir þey
azat ettim ben de vicdanýmý


tut ki yýkanýp geldim dedin billur sularla
kim inanýr paklýðýna
sen, hep ‘o eski yalancý’ olacaksýn kalbimde


derviþ sabrýný bekleme
kederin suyuyla yunulurken acýlarla
sen yalanlara bulandýn bir kez bende
denizdim dað ettin beni
sularýmý çektin giderken
kýyýlarýmý aldýn/ kayalarýmý
balýklarýmý /yosunlarýmý…
susuz/um / topal bir martýdýr artýk aþkým uçamaz ki


senden aldýðým nasip
arkanda býraktýðýn mahþer/den kalan
ciðerimdeki delgi izleri
gölgen düþmez hiçbir yere
siyahsýn/ beliremezsin artýk ufkumdan


düþtü saçlarýma taktýðýn yýldýzlar
“daðýn öte yüzü”**ne düþtüm
ay karanlýk / ýþýksýz yýldýzsýz gökyüzü
kaderine râzý insanlar
tüm hýþmýyla rüzgâr konuþuyor burda
yalýnayak çocuklar yürüyüp duruyor baðrýmda
buranýn analarý gibi yanýyor yüreðim
tipi bora kar/ körlüðüne hükümlüyüm



*Yýlmaz Dikbaþ
**Yaþar Kemal

Hâdiye Kaptan
c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.


Sosyal Medyada Paylaşın: