toprağın yüzü

.


hiçbir þey söyleyerek
hatýrlarsanýz bütün iyi þeyler
deðil mi iki yüzlü yeminler...



günbatýmýnda siz
hayalet aðaçlar ekerken isimsiz mezarlara
gölge oyunlarý yansýr yaþamýn kör ettiði sert duvarlara



kollarýmdan düþtüðünde sessiz sulara rengârenk
daðýlan fýrtýnada yeþil çuhaydý yüzüm
kapadýðýmda gözlerimi s/onsuzluk meydanýnda
senli düþler yazýldý tüm dengelere inat
ve hayata yazýldý her serenat



sürünürken yerlerde ablukalara aldým oyunlarý
bir tutam nefes solusam da göklerden
ölümü tanýyorum derinlerden
kan kýrmýzý yaðmurlarla damla damla doðan BÝR ben
lime lime edilmiþ çýðlýklarýn ekseninde dönerken semah



yanýyor sözlerim
tek tek düþüyor aðulu yataðýma
serinkanlý lanetti nefes giz tapýnaðýnda
kutsal sancý egemen olduðunda ters yollara
modasý geçmiþ sýnýrlarý parçalýyor ýþýk zerreleri
alýngan -yaralý ve kifayetsiz



madem erkendi o saat
karýþtýðýnda hücrelerime karanlýk ay ýþýðý
günahlarýný aklamaya çalýþan suretlere
tutarsýz gök kuþaðý çiziyorum kýsýk gözkapaklarýma
görkemli aldanýþlarýný seyrinde beyazlar çivileniyor ruhuma



- o zamanda bir karar
hem belki ürkütüyordu beni küçük bir gökyüzü
ki ritmi bozulmuþ çýrýlçýplak ten yalnýzlýðý olmalýydý bahsi intihar
anason kokarken oda
dumanýn en esrarlýsý içimde þahlanýrken
hafif uyurdu saçlarým karanlýðýn örtüsü altýnda



ve çünkü
toprak hakkýnda her þey
buz tabut kelebeðin kanatlarý
hatta ölümle büyüyen gölgesinde
kendime mahkum
kendime köle bir sesim
kýsacýk uykumda

11110
Sosyal Medyada Paylaşın: