Benim yüzümden mi bir ceviz aðacýyým
orta anadolu’da bir köyde
bölüyorlar topraðýmý
kazýyorlar,ters-yüz ediyorlar
iþiyorlar gölgeme
kapkaranlýk gökyüzüne tutsak
dolu,taþ yaðdýrmasýna aldýrmaz gibi
hep güleryüzlü
yemyeþil yapraklarým açmaya hazýr
soytarýlýðýmý karalamalýyým artýk
ýþýk sýzmalý özsuyuma
geri göndermeliyim cevizlerimi düþüren taþlarý
yüzsüz ölü yüzlere
geri göndermeliyim karanlýðý
bir avuç umut beyazý gökyüzü yeter
bir tutam sevgi tomurcuðu
gözyaþlarýmý damýtýr açar
yoksa yokluðundan mý bir ceviz aðacýyým
sen mi gereksin tutsaklýk baðlarýmý açmaya
bitirecek yiye yiye gövdemi böcekler,kurtlar
pul pul daðýlacak yýllanmýþ aðaç
sevginle daðýtmalýyým karanlýðý
ulaþmalý köklerime yaðmurun
yaðmacý gökyüzünden
yýldýzlar býrakmalýsýn düþlerime
yalnýzlýðýmý kurutmalýyým artýk
budana budana kollarým da kalmayacak
acýyý duyumsayacak can
bir ölü gezinecek
ölü yüzlü sokaklarda
7. 8. 1992 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.