Geceden bir pencere, yýlanlý duvar muslukta kan sesi. Ýçimizde ýssýz ve ýsýran uykular Damla damla birikiyor ölüm bir dilin yýkýlýþý gibi dünyadan çýkýp gidiyor kuþlar. Bir papatyanýn unutuluþu güneþe kapanýyor kapýlar. Sonra boðucu merak. Orada özlem geliþen bir uzaklýkta tükenen deniz. Öldürüyor düþlenen sevgililer. Aðrý’nýn ve aðrýyan yanlarýmýzýn keskin öfkesi köpürten özgürlük, çocuklarýn ayçiçeði yüzü uðruna ölünecek kadar sevilen hayat. Paslý bir býçakla tene çizilen yasa bir kobranýn kocaman aðzý ölen ve öldüren hücre. Çýplak bir mermere damlayan gökyüzü aþklarýn masal kýlýcý betona gömülen tarih.
Dize, Aralýk 2000
Sosyal Medyada Paylaşın:
Veysel Çolak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.