Dikey Dururum
Fakat yatay durmayý yeðlerdim.
Mineralleri ve anne sevgisini soðurarak
Her Mart pýrýl pýrýl yaprak açacak
Bir aðaç deðilim ben; toprakta deðil köklerim.
Payýma düþen Ah’larý cezbeden
Ve yakýnda yapraksýz kalacaðýný bilmeyen
Ýhtiþamla resmedilmiþ bahçe tarhýnýn güzelliði de deðilim.
Ölümsüzdür bir aðaç, kýyaslandýðýnda benimle
Ve bir çiçek baþý daha bir irkiltir, uzun olmasa bile,
Birinin uzun ömrünü, diðerinin cüretini isterim.
Bu gece, yýldýzlarýn miniminnacýk ýþýklarý altýnda,
Aðaçlarla çiçekler serin kokularýný yaymakta.
Farkýna varmaz hiçbiri, yürürüm aralarýnda.
Uyurken en mükemmel þekilde onlara
Benzemek zorundayým diye düþünürüm ara sýra –
Düþünceler bulanmakta.
Uzanýp yatmak, daha doðal geliyor bana.
Sonra gökle ben konuþuruz açýkca,
Ve faydalý olacaðým ben en son kez yattýðýmda:
O vakit dokunur bana aðaçlar ilk kez, ve çiçekler zaman ayýrýr bana.
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: Ýsmail Haydar Aksoy
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.