Maenad

Bir zamanlar sýradandým:
Babamýn fasulye aðacýnýn yanýnda otururdum
Bilgeliðin parmaklarýný yerdim.
Süt verirdi kuþlar.
Gök gürlediðinde yassý bir taþýn altýna saklanýrdým.

Aðýzlarýn annesi sevmezdi beni.
Yaþlý adam büzülüp taþbebek olmuþtu.
Ah, ben de çok büyüðüm geri geri gitmek için:
Kuþ sütü tüylerdir,
Fasulye yapraklarý eller gibi dilsizdir.

Çok az iþe yarar bu ay.
Olgunlaþýr ölüler asma yapraklarýnda.
Aramýzdadýr kýrmýzý bir dil.
Anne, girme benim arka bahçeme,
Baþka biri olmaktayým.

Köpek baþlý, pisboðaz:
Karanlýðýn böðürtlenleriyle besle beni.
Göz kapaklarý kapanmaz. Zaman
Salýverir güneþin büyük göbeðinden
Sonsuz yakamozunu.

Yutmalýyým hepsini.
Hanýmefendi, bu diðerleri de kim, Ay’ýn fýçýsýnda –
Bu uyku ayyaþlarý, ki kollarý bacaklarý birbiriyle savaþta?
Kan siyahtýr bu ýþýkta.
Adýmý söyle bana.

(1959)

Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: Ýsmail Haydar Aksoy
Sosyal Medyada Paylaşın: