Soluk Bir Ömür

Uyuyakaldým yalnýzlýðýmýn arasýnda..
Rüyalarýma kurþun döktü,
Ýmlasý bozuk kelimelerim.
Dört duvar arasýna sýkýþmýþ,
Cesaretsiz harflerim yaðdý üzerime.
Korku(luk)lar sardý gözyaþlarýmý,
Dinmedi kalbimin debisiz akýntýlarý,
Durulmadý emsalsiz nehir.

Ay ýþýðý süzüldü damarlarýmdan içeri,
Pýhtýlaþtý kalp odalarýmda týkanan kan,
Durdu kalbim.
Kent sustu, sokaklar aðladý,
Duraklar yas tuttu ölümüme.
Beklenenler gelmedi, bekleyenler terk etti.
Büyük acýnýn dehlizlerinde,
Serzeniþlerle aðýtlar yakýldý.
Geceye asýldý ölüm fermaným;
’’Bu kentte her þair ölür.
Her yalnýzlýk; her ayrýlýk gibi,
Kendine yazýlan kaçýnýlmaz bir sondur.’’

Ýþte þimdi her gece, gecelerce,
Tutuþturur yalnýzlýðým ölü kalbimin eteklerini.
Rüyalarýmdan düþürdüðüm hayallerim,
Umutlarýma takýlýr hep.
Sarýlýr acýlý korkularým,
Bilinmezliðin kifayetsiz anlamýna,
Daha çok ölür yüreðim.
Gel-gitlerin arasýnda kaybolur,
Susulan gerçekler.
Ýþte o zaman soluk bir ömrün son nefesinde,
Son sözleri dökülür bir þairin…

‘’Yokluðun cehennemin öbür adýdýr, üþüyorum kapama gözlerini.’’

Soluk Bir Ömür / Alican Yýldýrým
22.03.2011
Sosyal Medyada Paylaşın: