Yalnýz insan açtýr, Yüreklerin atýþýndaki masum bir þefkate. Ve geceleri daha çok duyar onun yokluðunu, Hayýflanýr annesini özleyerek.
Yalnýz insan aðlar durur, Üzgündür çoðu zaman. Ve genellikle gözyaþlarý, Acý bir haykýrýþtýr, Sesi duyulmayan…
Yalnýz insan hasrettir, Güvercinlerin uçtuðu göklere, Bulutlara, Ve gülen güneþe…
Yalnýz insan susamýþtýr ölümüne, Sevgi denen hayat içeceðine. Ve öylesine acýtýr ki canýný, Yükü aðýr gelen sevgisizlik…
Yalnýz insan da insandýr ama, Yüreði deli gibi kanar, Aðlar durmaksýzýn. Ve tek istediði þey, Ölmeden önce, Bir avuç topraktaki, Ve bir bardak sudaki, O ulaþýlmaz sevgi zerrecikleridir, Küçücük de olsa, Kendisine bulaþtýrýlan… ALTUN VURAL
Sosyal Medyada Paylaşın:
Altun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.