Gecenin gözlerinde kasvet
topraðýn ýslak yüzünde ayýn puslu þavký
içimde bir harp gibi uðuldayan geçmiþin
keskin pençesiyle bir çýkýþ yolu bulduðu vakitler
Büyük bir kuvvetle göðsümü ezip
sönmüþ acýlarýmý tetikleyen sessizlik
Bir zamanlar alabildiðine derin
alabildiðine lekesizdi gökyüzüm
þimdi, uçsuz bucaksýz âlemde
kederden donup kalmýþ yýldýzlar gibi…
Say ki
hayata yeniden tutunabilmek
ve bir yudum nefes alabilmek için göçenlerden
ellerimi topraða gömüyorum… Musa
ruhum ömrümün arka bahçesinde
ve bir düþe uyanýyor zihnim
ölü canlar þehrinin kanatsýz melekleri
gözlerime çekilen flu perdede
sabýrla bekle
ki yüzümde solan yediverenler
bir nebze yeþersin vuslat sevinciyle…
Elbet güneþ açacak
ve elbet sabahý kucaklayýp güneþi kana kana içecek
keder yüklü gamzelerim
en karanlýk anýndayým gecenin!