Beklemek

Küçük olan büyüðe vurmak için çýktý mý parmak ucuna,
Herkes gülüp, “Küçücük boyuyla ona vurmaya çalýþýyor” dedi.
Ama hâlâ parmak uçlarýndaydý ve vurmak için hazýrlanýyordu.
Birden adýn geçti. Herkes sesin geldiði yöne baktý.
Koþarak gelen çocuk senin adýný söyleyip duruyordu soluk soluða.
Benimse adýný geçtikten sonra kalp atýþlarým dýþarýdan duyuluyordu.
Yatýþtýrmaya çalýþtým kendimi.
Sonra, sonra “O” dedi çocuk, “O gidiyor.”
Nereye demek için açtýðým aðzýmýn ayný hýzla kapandýðýný fark ettim.
Yutkundum, sonra bekledim.
Ardýndan arkadan birisi sordu “Nereye gidiyor” diye.
Cevabý almadan ayaklarýmýn çektiði yönde buldum kendimi.
Ellerim kulaklarýmda, duyarsam ölürüm.
Koþuyorum yol boyu,
Ömrüm boyunca gezdiðim sokak þimdi yabancý bana.
Tek tanýdýk gelen adýn ve sen.
Sonra durdum, oturdum olduðum yere.
Bekledim.
Giderken beni görmeliydin ya da seni görmeliydim.
Az önce iki çocuðun kavgasýný izlerken aklým da bile deðildin,
Þimdi ise sen merkezindeyim.
En masum çocuk kavgalarýnýn için de bile geçiyor adýn.
Çok dikkat çekiyorsun artýk.
Çokta çektiriyorsun bana, yazýk.
Sokak baþýnda gözlerim, geçen her gölge nabýz atýþýmý arttýrýyor.
Arttýkça artýyor seni görme isteðim ve hâlâ olduðum yerdeyim.
Biraz önce kulaklarýmý kapatan ellerim,
Ýki yanýnda baþýmýn ve hâlâ beklemekteyim.
Gün boyunca oturduðum yoldan bir sen geçmedin.
Yýldýzlar almýþtý yerini güneþin.
Yavaþça doðruldum, gitmeliydim.
Sen gittin ve ben artýk seni beklememeliydim…
Aysun ÖZER
Sosyal Medyada Paylaşın: