Bazen aðlarsýn ya hani, Sözde seviyorsun diye. Ýþte sakýn bir daha böyle düþünme. Çünkü seviyorsun diye aðlamazsýn.
Seni sevmediði için aðlarsýn. Düþün ki seni seviyordu. O zaman seviyorsun diye aðlar mýydýn? Sevmezse acý çekersin ve hatta çökersin.
Aðýr gelir yaþamak, bir ton aðýrlýk taþýr gibi. Direnirsin baþlarda ama sonra… Sonra yorulursun, belki geride kilometreleri býrakmýþsýndýr. Ama geldiðin noktadan ileri gidemezsin.
Gidebildiðin tek yer yol kenarýdýr. Aðýrlýklar büker kalbini. Ýki büklüm oturursun kaldýrýma ve bir düþünce alýr seni. Önce çok sevdiðini düþünürsün sonra buraya kadar nasýl geldiðini.
Ayaklarýna þaþýrýrsýn, seni buraya kadar nasýl taþýdý. Sen yoruldun, ayaklarýn yoruldu ama kalbin yorulmadý. Yine düþünürsün, onu nasýl çok sevdiðini. Ve aptal bir gülümseme alýr, suratýnda yerini.
Dinlenirken kalbinden akan aþk ayaklarýna kadar iner. Boþalan ter ise hala göz çevrendedir. Aþký elinde tutmak için harcadýðýn caba terini silmene yeter. Ama sen terine dokunmazsýn, aklýn aþký kurtarmaktadýr.
Aysun ÖZER
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yurtsuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.