GÜNEŞİN ÜŞÜDÜĞÜ YER

‘Bütün kadýnlardan uzaklaþýp bütün adamlarý dost bellediðim günden beri
Bütün insanlar hayatýmýn içine etti.
Ýkisinin aklýda sadece “farklý þeylere” çalýþýyormuþ anladým.
Bu kadar paspalken býrak yazacak bir þeylerim olsun…”

Bütün sözler yitiyor aklýmda.
Suskunluk bir cenin olmuþ düþmüþ gökyüzüme…
Sussam da artýk nafile…
Arýndýr beni bu yalnýzlýktan…
Nice sultanlara kafa tutmuþum, Fatih’e, Alparslan’a hatta Züleyha’ya…
Þu halime bir baksana pek bir Hürrem yürekliyim ‘anlasana…

Günahkârlýðýmýn altýnda bir çocuk yatýyor hala…
Masum ve masum…
Ýçimde içimi katleden bir adam var,
Ýçimde ölen bir adam…
Yaþadýkça anladým…’olsun…

Ben her Halil Sezai þarkýsýnda seni düþünürken sen uyuyorsun odanda
— baþka bir adamýn kollarýnda… ‘olsun…

Olmasýn arkadaþ olmasýn!

Yüzünü gördüðümde, anlýyorum ki her þey hiç bir þey..
Hayallere daldýðýmda;
Hiç kimse silemesin yüzündeki o yasadýþý gülümseyiþi.
Sýrf bunu seviyorum diye tutuklasýnlar beni.

Ellerimde derin bir yoksulluk dillenir.
Þimdi ne kadar konuþulursa o kadar açlýða düþer iz düþümler.
Ben seninle, yok olabilmenin varlýðýnda yeniden doðdum..
Üþüdüm ve yerimde duramam, ýsýnamam yolsuzluðun katranýnda…
Bana bir aþk yudumla ve bak gözlerime; beni sakýn karanlýða kapatma.
Her rükûda geçiyorsam kendimden, hepsi senin neferinden…

Yalnýzlýðýmýn ayrýlýðýydýn sen.
Ne zaman gözlerine baksam uzaklara giderdim, çok uzaklara…
Ayrýlýrdým benden, çýkardý ruhum bedenimden…
Neredeyim acep bir bilsem…
Bu abu derya ütopyasýnda aþkýn iliklerinde zerre olabilsem

Sen milad’ým..
Seninle deðiþen yaþantým gene seninle ayný kalýrdý.
Sen gidersin ve bin bakýþ borçlu kalýrsýn bana,
Bende gene kaybederim bu aþk oyununda.

Þimdi Nazým misali bende herkes gibiyim.
Herkes gibi acý dolu, herkes kadar yalnýz, herkes kadar kalabalýk…
Nerede olursam olayým üþüyorum..
Hint kumaþýnda olsa üzerimde saçlarýn örtülmeden üzerime dinmez bu titremeler

Erkekler de aðlar bu arada.
Bir fincan çayýn sýcaklýðýný yüzüne üfleyerek aðlar.
Suskunluðumu Hiroþima’da duydular.
Ve hep ölülere benzedi çocuklar.

Kar yaðar durur ayakuçlarýma ve ben kimsenin duymayacaðý bir aþkla tutunurum iliklerime…
Ne söylesem; suskunluðundan aðlayacak bu þehir..
Eros un oklarý ile vurmuþtun sen beni.
Bu gidiþ hangi kulun kitabýna sevap diye iþlenir?

Hani sen aðlýyordun ve ben parmaklarýmýn ucu ile silip gözyaþlarýný, anlýndan öpüyordum.
Þimdi ben aðlýyorum.
Ne marifetli parmaklarým var ‘siliyorum gözyaþlarýmý.
Ama dudaklarým anlýmdan öpecek kadar yetenekli deðil..
Parmaklarýný istemem bana dudaklarýný ödünç verir misin?

Romantik olmamý bekleme benden.
Sen yokken sadece ormantiðim kendime…

Gece devam eder ve ben tek günahýmý düþünürüm…
Yaþlandýkça dizlerim çocukluðuma hasret düþüyor…
Üþürken sevmiþtim ben seni ýsýnýrým diye, þimdi kalbim kan revan…
Hangi günahýn bedelini ödüyorum bilmiyorum ama sevabým olduðuna inanmak istiyorum.
Yoksa bütün dünyaya küfredeceðim…

Bu krizantem, bu kar tanesi, ellerimi usul usul okþar
Bir bebeðin elleri bile bu kadar minik deðil
Dokunursan göz bebeklerime, her þeyi sileceksin…


Ýmtiyazlarýn intiharýdýr bütün duygularým.
Kokunu duymadýðým her an nefes darlýðým yüzünden çaðrýlsýn hemen bir doktor.
Belki ölürüm ve ölümüm senin elinden diye avunurum.
Kollarýn tüm dünyanýn gücünü üzerinde taþýyor.
Ve ben kaçamak kaçamak onlar dokunarak yaþýyorum.

Nefsi çoktan gerildi bu aþkýn!
Gözlerimin her gördüðü kalbimin felaketidir.
Artýk dünya baþka bir yerde
Baþka bir þekilde doðmalýydým seninle…

Babam olsaydýn keþke ya da annem.
Et týrnaktan ayrýlmazdý o zaman.
Ana sütüyle büyürdüm ‘ helal ederdin.
Babamýn arkamda durmasý ile yürürdüm ‘ güçlenirdim.
Böylesi çok zor, üþüyen bir güneþ gibiyiz þimdi.

Karþýmdasýn tam karþýmda; karþýnda karþý olmaktan baþka bir haltý beceremiyorum.
Yeniden sevmek istiyorum bu hayatý ve yeniden inanmak istiyorum Tanrýya…
Bütün bunlar sen bana baðýrdýkça olanaksýz!
Elbet dengesizim, elbet alt üst; çünkü aklýmý baþýmdan aldýn. “þuursuzum”
Dallarý yapraklarýndan ayrýlan bir fidan gibiyim
Ömrüm hep sonbahar ve savrulur yapraklar…

Ben seninle kimsenin yaþamadýðý bir dünyada yaþamak isterdim.
O zaman kýzamazdýn bana
Ben seninle herkesin hiç kimse olduðu yere doðmak isterdim…
O zaman, iþte o zaman:
Güneþin üþüdüðü bir þehri, içimdeki aþk ile terletebilirdim


15 Aralýk 2011 ( onun doðum günü)
Ardahan
Emrah Saðlam

Sosyal Medyada Paylaşın: