Çiçeðin rengi soldu, bitti þarkýsý kuþun. Yol tenha, dal mecâlsiz, su durgun. Tabut yapýlan tahta, ev ev taþýnan odun. Bahar, ümit yerine, ey kýþ, içimde korkun!
Allahým! kararmasa þu göðün... Dal senin, aðaç senin, döktüðün Yapraklarla, mevsimlerle, gün gün. Geçip gidiþi ömrün...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ziya Osman Saba Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.