New York köprüsünün hemen altýnda biraz karanlýðýnda yaðmurdan kaçar düþ güzel yakalar beni terkederken bir kadýný uzun kirpikleri çiðlenmiþ yüzünü sürer sert biçimsiz sakallarýma Manastýrdan sýzan bir aþk dedikosunu fýsýldar sýcak nefesiyle . Tütüne gider ince parmaklarý ikimiz yerine sarar tek baþýna içer dumanýmsý gözlerini bana üfler.
Uzun bir cümleye baðlanacak bedenime hayalinin gölgesi iliþir Tepinirken terler içinde yataðýndaki adam Düþü kadehe doldurur kadýn. Paydaþ düþleþirler umudu. Seviþirler Zaman durur. Tarih baþka bir iklimi gösterir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Deniz Pınar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.