herkesten önce sev demiþtin
yüzüne yaþamak bulaþmýþ kendini
dizlerimi
kuma gömmüþ oyuncu bir seherde
ne çok bilmiþ geceden kalma düþler umurundaydý
ne kuþlarýn aðrýyan aðzý
ne de topuklarýný yere vura vura gelen
çýplak hüzünden ölüm sarmalý
az önce bir güvercin vurdu pencereme
al kanatlý
içlenmiþ inceden ipekli
düþtü düþecek deyip müjde sanmalý
senin Afrikalý gülüþlerin var demiþtin
biraz aç bu cümleyi, biraz aç
gözlerimde sürmeyi ta uzaktan
þakayla karýþýk öpmüþtü koca þehirli
narin yanaðýnda tenimden koparýlmýþ siyah beni
kafesleri yut, kýrýk dökük dünyanýn elinden tut
serin avuçlarýnda sakinlet sonra
yeþile bir adam boyu uzamýþ o sert düþmeyi
tam da dilemek için susuyordum ki
odamda tebessüm dilimde ayný þarký
kapattým gözlerimi eskiyi uyuttum
þimdi unuta unuta gidiyorum yolda bütün önceyi
gül demiþtin hep gül giyindiðim elbisenin
mavi ucunda büyüyen çiçekli dalý
bütün canlýlarý ansýzýn
yalnýzca aþk için bir araya toplamalý
canýmýn içi, seviyorum seni
.