Kader

Kalbimin tasý attý yine benim,
Durduramadým sol þeritten gelen anýlarý.
Açýp baktým eski resimlere, resimlerimize,
Öylesine soðuk, öylesine uzaðýz ki…
Hiçbir karede sana ve bana ait izler bulunmamakta,
Ayný kareye nasýl sýðmýþ bu yüzler.

Nasýlda aldanmýþým masumiyetine,
Nasýl inanmýþým gözlerine.
Meðer bir farkýn yokmuþ diðerlerinden,
Oysa ben hep ‘’bir fark’’ aradým.
Gözlerimden akan piþmanlýklar,
Sana deðil, kendime olan kýzgýnlýðým.

Bir çocuðun kalbi vardý sanki bende,
O zamanlar yani seni severken.
Nerden bilebilirdim ki,
Bu kadar aðýr sevebileceðini o kalbin.
Aynýsýnýn sende de olduðunu düþündüm,
Olduðuna inandýrdým kendimi.
Ne zaman geldim yol ayrýmýna,
Ne zaman düþtüm ayrýlýðýn kucaðýna,
O zaman anladým sende kalp olmadýðýný.

Hem sen bilir miydin sevmeyi?
Yoksa bana mý uðramadý gönlün,
Beni mi sevemedin bir tek.
Ya da dur, söyleme!
Bir baþkasýnda kaldý deðil mi?
Tahmin etmiþtim aslýnda,
Bana gelirken yaþadýðýn tereddütlerden.
Hep bir umut derler ya,
Benim ki de o misaliydi.
Sevemeyeceðini bile bile,
Misafir ettim seni kalbime.

Sonra umutlarla kaplandý kalbim,
Gelecek tüm düþlerime seni sýðdýrdým.
Döktüðün gözyaþlarýný, aldýðýn nefesleri,
Kurduðun tüm hayalleri,
Hep kendime saydým.
Gittikçe yaklaþýyordun bana,
Adýn kalbimin içine iþliyordu sanki.
Salladýðýn o eli ‘’merhaba’’ sayýyordum,
Ne büyük aptallýkmýþ.
Anlamalýydým onca zamandan sonra,
O elin merhaba deðil de,
El’veda eli olduðunu..


Gülüþünün altýnda yatan sertliði,
Sesinin arkasýnda gizlenen ümitsizliði,
Gözlerinde saklanan ihaneti,
Nasýl oldu da fark edemedim.
En çokta gülüþünü, sesini, gözlerini özlüyordum hâlbuki.
Allah kahretsin..
Yalanmýþ iþte her þey,
Sahteymiþ suretinin mimikleri.
Hepsi birer ölümcül darbeymiþ de bedenime,
Haberim yokmuþ benim.

Yýlan gibi kývrýlan bir belin vardý,
Kývrýlan belin deðil kalbinmiþ meðer.
Bir kalp nasýl bu kadar yýlan olabilir ki?
Nasýl sýðdýrabilir ki yalanlarý içine?
Sýðdýrýyormuþ iþte, geç anladým.
Ama öðrendim sende ihaneti,
Öðrendim aldanmayý, aldatmayý.
En çokta sözlerine kanarak,
Üstüne basa basa kanamayý öðrendim.

Adýný siliyorum þimdi kalbimden,
Sözlerini ve suretini de.
Sana verdiðim, söylediðim ne varsa,
Þiirler, yazýlar, sözler, yeminler,
Hepsini çekip alýyorum senden.
Hepsi bir boþluk heybemde,
Hepsi hiçlik.

Sonuma geldim galiba,
Elim tutmuyor artýk kalemi.
Sana bu ellerle yazdýðým,
Son kara mürekkepli ‘’kader’’.
Ve alnýmýn akýyla çýktýðým,
Son ‘’þiir’’…

Alican Yýldýrým / Kader
16.08.2011
Sosyal Medyada Paylaşın: