insanlar anlayamadýklarý cümlelerin peþine takýlmýþlar
dönüp duruyorlar bir hortumun içinde
bir de hoþnutluk çizgisi boyamýþlar aðýzlarýnýn kenarýna
kara maskelerini inkâr ederek
ertesileri erteleyerek hileli bakýþlarla
kan dolaþan damarlarýný arýndýrarak sevgiden
baþka adla akarlar
kanlý oluklardan
kanma onlara sakýn
onlar olduklarýný bilmezki onlar
seçkin yontarlar kalem uçlarýný
damýtýrlar yaradan
bir gülümseme eksilir
tomar tomar kâðýtlarda çoðaldýkça yazýlarý
yankýlarý çürük yaprak bile olmaz topraða
birbirlerinin yüzünde görmezler
bir tabu gibi baþka yüze adým atmazlar
uzakta dururlar; sevmedikleri bir ölü sanki tabutta
onu hep baþkalarý taþýr
onlar olduklarýný bilmeyen onlar
onlar olmaya aday baþka onlarla
bir duraktan ötekine geçemezler
görünmez bir perde vardýr aralarýnda
çiðneyip geçtikleri sokaklarda
uzun uzun cümlelerle konuþurlar
bir türlü kendilerinden çýkamazlar
bir su yolu açýlmaz meselâ
avurtlarý çökmekten kurtulamaz
bir karanfil kokmaz aralarýnda
sözleri büyütmekten baþka
bir iþe yaramaz þiir de
bir sayfaya baþ aþaðý asýlmaktan baþka
yol kalýr orta yerde
kimse geçmezki üstünden
kimse kalmaz arkalarýna dönüp baktýklarýnda
çanak yalayan kedilerinden baþka
baþkalarý açar kuru su yollarýný
bir de arkaya savurduklarý saçlarý
ölü bir yüze kim gülümsemek ister ki
suretlerine kimse çizemez resim
ve tükürür geçerler!..
19. 4. 2012 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.