nayino (3)
unuttun mu nayino
zeytin gölgesinde uyanan mavi
yaralý coðrafyanýn vurgun deniziydik
hani sere serpe uzanmýþtý düþlerimize özgürlük
duygu zulasý ceplerimizde
mülteci bir eylül saklardýk
güvercin kanatlarýna öykünürken kollarýmýz
ayaklarýmýza dolanýrdý tutsaklýðýmýz
aðzýna biber sürülmüþ çocuklarýydýk
ezilmiþ topraklarýn
falakaya yatýrýlmýþ dünlerimize inat
ýþýklý yoluyduk son kervanýn
unuttun mu nayino
tepeden týrnaða hazirandýk
çingene kýzýnýn kulaðýnda kiraz küpe
dudaðýnda þiraz’dýk
akþam kýzýl perdelerini örtüyordu üstümüze
gözlerimizde yosunlar seviþirken
firari bir kývýlcým yatýyordu göðsümüzde
hercai ellerimizde kurumuþ gül kokusu
martýlar dem tutuyordu yitik þarkýmýza
hüzün nihavent makamýnda yokluyordu yüzümüzü
“belki de ölmeliydik” diyordu þair
þiirin en býçak sýrtý i mgesinde
ikiyüzlü aynalarý parçalayýp
gömülmeliydik kendi gizimize
oysa efsaneler küf tutuyordu zamanýn mahzeninde
yalancý yýldýzlara aldanýyordu leylâ
pamuk ipliði sevdalara tutunup
asýlý kalýyordu mecnun’un har kirpiðine
uçurum yüreklerden düþerken son kez
bile bile lades diyordu aþk
unuttun mu nayino
bir koy aðlýyordu unutulmuþluðuna
ýslak bir keder çöküyordu uzak iskeleye
ay buluta saklýyordu yüzünü
aðýr aðýr çekiyordu gece aðlarýný
bir an çekiliyordu ömrümüzden
ahý tutuyordu kayýp kentin
bir deniz kýzý vuruyordu kýyýya
anadan üryan korkularý
bacaklarý koparýlmýþ
kan revan avuçlarý
isyanlarýndan çözülmüþ
bir küheylan koþuyordu
susturulmuþ daðlara doðru
yarým bir çýðlýk kýrýlýyordu kayalarda
yaslanýp yýlgýn umudumuza
öpüyorduk alnýndan kendi masalýmýzý
“belki de ölmeliydik” diyordu þair
þiirin en býçak sýrtý i mgesinde
nuriye zeybek
01 þubat 2012 – braunschweig
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.