ikilem

iki deliþmen hazan bulutu
iki yorgun yelkenliydik istanbul sularýnda
ve bizim kadar yorgundu esintimiz

kanunsuz yükler taþýyorduk zulamýzda
akþamüstü kýzýlýna dokunuyordu rotamýz
üstelik yasaklýydýk tüm limanlara

eski iskelenin kýrýk ayaðý gibi
korkak dokunuyorduk dalgalara
su alýyordu vurgun yemiþ yanýmýz
tuz diyordum
ki tuzla kapanmazdý hiçbir yara
susuyordum
bilmem farkýnda mýydýn
silme yutuyorduk zehirli atýklarý
dilimizde kýrýk sevda
iki eskil batýðýydýk bizans’ýn

iki yýlgýn yelkenliydik
iki yaka arasýnda
göklerimizden uðurluyorduk demir kanatlý kuþlarý
üstümüze umut artýklarý döküyordu kehanet kutularý
güvercin göðsünden kan sýzýyordu derine

yar diyordum
yar koynumuz engerek yuvasý
kurgusu bozuk zaman koþar adým giderken önümüzde
hüzün gümrüksüz düþüyordu yüzümüze
inadýna istanbul’u anlatýyordu gözlerin
istanbul tepeden týrnaða sen kesilmiþken
bir kez daha yenilmek var mýydý yazgýmýza
ve yitip gitmek düþlerimizden

oysa
kýzýl þal gölgesinde seviþiyordu asi dansýmýz
endülüs ritminden düþüyorduk memleket türkülerine
iki gizemli saz
iki deniz çakrasýnda kutsanýrken yaþamýn rengi
neden susturdun gözlerini


04 eylül 2010
nuriye zeybek



Sosyal Medyada Paylaşın: