say ki toplama kampýndan kaçtým arkamdaydý nefretin askerleri beni þakaðýmdan vurdular ölmedim... ellerimi parçalanmýþ bir çocuða býraktým gözlerim terk etti beni maviymiþ gökyüzü görmedim... yüreðimde istif istif yanýk insan cesedi zorba bir sýzý kovaladý beni
toplu mezardý insan gözleri utanç taþýyordu kirpiklerden bir fotoðraftan konuþuyordu ölü bir kadýn "aç susuz býraktýlar bizi," diyordu. "sonra kurþunla doyurdular bedenlerimizi" kurþundu baruttu dili þuncacýk bir kadýndý dudaðýmda donan çýðlýk kadar sýska sýðmýyordu zulüm hiçbir mezara...
sevgili say ki cehennemde yeþil bir aðaçtým yakýtý kindi ölmüþ insanlýðýn yaktýlar beni kor oldum tutuþtum da yanmadým...
Nuriye Zeybek 11 Aðustos 2013 braunschweig
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nuriye Zeybek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.