umuda dair ne varsa, aðaç yontuyordun çocukça hatýrlýyor musun o günleri tahta kamyon yapmýþtýn kareydi tekerlekleri dönmüyordu zamanýn çarkýna karþý olmaz ki akýllým demiþtim dolanmasý için yuvarlak olmasý gerek ay gibi, güneþ gibi, yýldýzlar gibi ýþýldayarak bakmýþtý gözlerin keþke söylemeseydim
gülen gözleriydik hayatýn uçsuz bucaksýz maviliklere yol alan kýrýlgandý yapýn büyüktü umutlarýn nisan yaðmurunda ýslanýrken çýkýverdi gökkuþaðý kapýp gelmiþtin uçurtmaný hýzla yükseliyordu uçarak yetiþmedi ipi bulutlara çare soran gözlerle baktýn bana býrak gitsin dedim yýldýzlara süzüldü sonsuzluða bakakaldýk ardýnda küstün hayata
bahçede oynarken bir gün oynamýyorum dedin ne var ne yok topladýn güneþi yanýna aldýn geceyi bana býraktýn
küçük çark yuvarlandý dönerek yürüdü çember büyüdü içindeki çocuk küçük bir kýzdým geride kaldým
düþününce o günleri anlýyorum gidiþini darýlmýyorum sana küs durma bana biliyorum… kuþkanadýnda özgürlüðe âþýktýn ufkun ötesinde ne var merak etmiþtin gökyüzünde uçurtmaný aramaya gitmiþtin bulunca geri gelecektin
//Beklemek söz vermek sevgili... Bekliyorum çocukça seni...//
14 Nisan 2012 – Zeynep Özmen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yakamozmavisi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.