Zaman þimdi ikimize de aynýydý, Ýkimize de yitmiþti… Yetememiþken ömür, Ölümün ýrmaðýnýn kýyýsýna kadar yetmiþti…
Ayrýlýðýn hikayesini beraber yazarken, Acý’m tek kiþilikti… Tek kiþilik sinir krizleri geçiriyordum, Tek kiþilik intiharlar planlýyordum… Ben aslýnda hep tek kiþiydim…
Suçlarýmýz ortaktý, Zamansýzlýðýmýz, terk etmelerimiz eþitti… Ben ama yalýn ayak, tek baþýma yürüyordum, Ölümün kýyýsýna, Senin kýyýlarýndan ayrýlýp…
Ruhum ikiye bölünürken, diðer yarýsýný Sen tutsak almýþken, Ruhum’dan da geçiyordum, Sen içimden geçmiyordun artýk, aklýmdan. Hayalin bile terk etmiþti beni, Rüya’larýmda yalnýzca savruluyordum Senden Sana !
Varlýðýmýz öyle kutsaldý ki, Hiçbir þey yýkamaz zannediyorduk, Kutsal zannettiklerimin altýnda ezildim, Savruldum uçurumlara, Þimdi itiyor beni arkamdan Sensizliðim…
Tek kiþiyim ben ! Tek baþýmayým … Sende Son olmayan ben, Sana Son’um demiþtim … Þimdi Son’um oldun !
Ben sözümde durdum, Ben hep dururdum, Sen ayný Aþk’ýn içinde farklý inanýþlar içindeydin. Ayrýlýðýmýz eþit, Yaþayýþlarýmýz farklýydý. Ben hep Tek’tim…
(YirmiYedi-Mart-ÝkiBinOnÝki*10:20) Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.