inan sayýlmýyor maskeler
insan bir kere düþünce
duvarlarý yalayan doy aynasýnda küçük
büyük oyunlar
günahý sevabý
uyumasýn diye okþamaktý kirpiði
göz kafesini tuttuðu gibi
yataðýn taþ ucundan çýnar elleri
ay’ýn baþ ucuna aðlaya aðlaya dikti
hatýrladým
saçý portakal kokmuþtu o gün
yüzünde yýldýzdan devþirme çilleri
susmuþtu tam sevimlik çaðýnda
sandýðýnda kuruttu bir tutam riya kendini
kime sýðýndý arsýz rüzgarda
oysa ulu deðildi daðlar rüyalar kadar
þiire satýr baþý yapardý tatlý dilleri
zaman cadde boyu aramaktý
iskarpin tozuna belenip giden öyküleri
arýnmalý belki çamurdan yunmalý þimdi
sökmeli dünyanýn ruhsuz kanadýný
öpmeli maviyi denizin üstünde
dönüyor yurduna göç eden
uzaðý emziren mutlu kadýnlar güneþi
.