Telaþlý bir þekilde köþe baþýndaydý. Korkuyordu lakin mutluydu. Susmaktan yorulmuþ dudaklarý artýk dili neye izin verirse söyleyecekti. Plan buydu. Þuan, geçmeyen, bitmeyen rezil bir beklemeydi sadece. Yüz yüze gelmek bile korkuturken, az sonra aralarýndaki mesafe olmayacak ve içindeki volkanik hareketlenmeler sona erecekti.
“Yaðmur sadece dýþ kabuðu üþütür.”
Rüzgar yaðmurla anlaþmýþ ve gözlük camlarýný dövüyordu. Beklide bugün olmamalýydý. Pis arabalar su sýçratmýþ, üþümüþ, bunca yýlda yok sayýlmýþtý. Kendine kýzarken soru iþaretleriyle, elleri cebinde ýsýnmaya çalýþýrken bütün protonlarý, nötronlarý farklý cephelerde savaþ halindeydi. Bazen kafasýndan onun yanýnda olamayacaðýný çünkü kabul görmeyeceðini bazen de istediði birlikteliðin mutlu sonla noktalanacaðýný düþünüyordu.
“Yaðmur bazen yalnýzca ýslatmaz; ruhu da temizler.”
Küçük adýmlar atarak sokuluyordu aþk yanýna. Sessizce. Adýmlarý çok tatlýydý. Kedimsi yüzü ve bakýþlarý farklý sanrýlara yol açýyordu. Diller de kýsa paslaþma babýnda “selamlar”. Hemen ardýndan ilk sözün atýlmasý adýna bakýþmalar.
“Bazen en büyük suskunluk büyük bir baþlangýçdýr…”
Yarým kalýnan olmak mý yarýmda kalmak mý? Sözün ne zaman ve kim tarafýndan kesildiði bazen çok önemlidir bazen hiç önemli deðildir. Bu kez önemli olanýydý. Ve büyük ihtimalle de sözü kesilenin caný çok yanmýþtý. Genç adam sýrtýný verdiði duvara güvenircesine konuþuyordu sadece. Aklýndaki intihara meyilli tüm cümleler yarýda kesiliyordu. Bir an kafasý önünde ki su birikintisine damlayan masumlaþtýrýlmýþ, ihtiyar yaðmur damlalarýna takýldý. Kendisiydi.
“Aþk’ý teðet geçmeyeni aþk en suskunluðunda yakalar ve nakavt eder.”
Çünkü diyordu genç kýz, sonraki cümlelerin aslýnda pek de fazla önemi olmuyordu. Genç adam vücudunu iþgal etmiþ bu genç kýz için ne yapmasý gerektiðini bilmiyordu. Tek istediði bu konuþmanýn nasýl, ne zaman ve hangi sonuçla biteceðiydi. Beklenen cümle bir türlü gelmezken, genç adam kafasýndaki kurmaca aþkýn ne kadar da yanlýþ birine düþtüðünü anlamýþtý. Artýk tek istediði karþýlýklý bu duruþun biran önce bitmesi ve iki medeni insan veya yaðmur altýnda herhangi bir sebepten ötürü el sýkýþan iki yabancý olmayý istiyordu.
“Büyüttüðün aþk, sensizliðin son duraðý olabilir.”
Sosyal Medyada Paylaşın:
Deniz Pınar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.