Karanlık

Gözümün uzaðýnda, gözüm
görür. Bir gürültü çarpar;
kalabalýk, çok kalabalýk.
Duman gibi yükseliyor
kahkalar. Kulaðýmýn uzaðýnda,
kulaðým duyar. Bu ne güzel
mutluluktur. Sesleriniz, ne
güzel bir þarkýdýr. Yüreðiniz
ne sýcak, düþünceniz ne
ferahdýr. Kaygýsýz mýdýr
baþýnýz bilinmez, bilinmez
o ama, yüzünüz ne güzel
gülüyor öyle. Ýçinizde ki
karanlýk, o hep vardýr,
bir kurt gibi dolaþýr içinizde;
ne fenadýr o karanlýk.
Yok gibi sizde, hiç olmamýþ
gibi. Kaybolmuþ gibi ya da
kalabalýðýnýzýn içinde.
Bir gece bile olsa, onsuz
ne güzel gülüyor yüzünüz.
Sanki güneþle birlikte,
týrmanmayacakmýþ gibi
karanlýðýnýz, sanki gelecek
günleriniz; ýþýl ýþýl, bir çam
aðacý gibi sürekli yeþil
kalacakmýþ gibi. Ama dünya
öyle bir yer mi ?
Ama yaþamak öyle
bir þey mi ?
Yarýnlar, yalnýzlýktan baþka
bir þey getirmeyecektir...
Sosyal Medyada Paylaşın: