resmederken sabah yanýk tadýný pencereme
sineme aç mevsim vuracak ayaz kaç kere
yollara düþecek eflatun düþleri
yalancýktan uyutsam gurbeti kavuþsam diye
þehrin ýþýklarýný toplayýp kirpiðe
emanet gülüþe çekip koparýrken birileri
aynada saný büyüyen tül giyinmiþ yokluðun
dilimin ucuna gelip geri giden yaðmurun aþk sisi
tutunup damlaya neredeyse salacaðým kendimi
ensemde uçurumun sýzlayan nefesi
boðazýma kör düðüm atar ormanlarýn en dar
en kuytusunda bekleþen umutlar
güneþ mi deli divane imlenmiþ göðün kýsraðýna
gidip geri gelmeyen ayak seslerini silse kar
ve rüzgar yamasa acýlarýmý kýrýk dökük ayýn tenine
öpünce küsüyor kuru dallar, yârin adý yine yâr
bu demde dedi ölüme bir kardeþ geldi
gözlerinde yýldýz içinde renk renk uzaklar
yolunmuþ çiçekleri yalnýz bana mý saklar
þu huysuz kelebeðin soluðundan belli
güllerini yüzüne kavuþturan gün
mum ayasýna açmýþ perdeleri duman
baþýnda tütüyor sevdalar
adý yarým kalmýþ kuþlara söylenmeyen bahar
seviþiyor gölgesi vay sokaklar say ki zaman
dudaklarýna yapýþmýþ harla karýþýk hüzün
yýkmýþ sözlerini yere öyle firar öyle ahuzar
hep diri gömülen anýlarý hiçliðe saðan kadýn
sabrý oyunlar oynuyor kalbinde esmer çocuklarýn
topuklarýnda gökten inme keder g/izlerini yaralar
.