Sesimi duy Anne! Anne ya da ben Seslenmeden Sen uyandýr beni, Ben yine uyuyormuþ numarasýna yatýp kendimi, Saklayayým tüm gerçeklerden…
Tut elimi Anne! Hadi kaldýr beni, ya da Seslen sadece, Önlüðümü giydir, hani uzundu saçlarým, ör hadi Beyaz kurdelamý tak hadi çiçek olsun baþýmda
Doyur beni Anne! Yüreðimin açlýðýný doyur, doymuyor bu sahte mutluluklardan Yürek Hep acýkýyor, hep aç kalýyorum Sevgisizlikten… Baþýmý koy dizlerine, sýcacýk uyuyayým dizlerinde…
Sar beni Anne! Her þeyden, herkesten koru beni… En çok da insanlardan, uzak tut beni herkese, Üþüyorum çok üþüyorum ýsýt beni Anne kokunla..
Tut beni Anne! Tut, yoksa düþeceðim yine Düþ olacaðým.. Hiç doðmamýþým gibi, hiç olmamýþým gibi olacak her þey. Al, götür beni uzaklara, en çok da kendimden uzaklara.
Sorma bana Anne! En çok ben acýttým Can’ýmý, Ben inandým en çok.. Öðret bana anne, inançsýzlýðý öðret, En çok da hissetmemeyi öðret, Hissiz olayým …
Ben Gidiyorum Anne! Bu dediklerim olmaz biliyorum, olursa da masallarda olur, Masallar anlat bana yine, Giderken gözyaþlarýmý içime atmayý öðret bana…
Sevmemeyi öðret bana Anne! Sevgisiz kalayým, Yüreksiz kalayým… Kimsesiz kaldýðým gibi, Sevince mi bitiyor herkes, sevilince mi gidiliyor?
Kapat Perdeleri Anne! Belki de tüm güzellikler karanlýkta saklýdýr, Güneþ yakýyor çok, acýtýyor… Belki de umut etmemeyi de öðrenirim Güneþ’in yokluðunda..