Sönük volkan oldu bileklerim Göçebe yaþayan kediler gibiydi hayat Düþünen adýmlarým oldu soðuk esen rüzgar Rüyalarýmda akan bir renk cümbüþüydün sen Zorunluluk duygusu iðneliyorken tenimi
Dibi görünmeyen kuyulardan geliyordu sesler Bir taþýn suya deðiþi gibi Ortaçaðda bildim þövalyelerimi Yel deðirmenlerine savaþ açan don kiþotu.
Haykýrýþlarý uyandýrdým gülümseyen parmaklarda Su topraða düþtü, toprak gömütlere Çiçeklerim kýrbaçlandý yüreðimde Kanýmla uyuttum her daim beþiðimi
Topuklarýmý eskitti ayakkabýlarým Bir beyaz martý gelip kondu saçlarýma Yüzümden okundu hüzün Kendimle baþ baþa kaldým kitaplarýmda
Gecekondu mahallelerde gezinti yaptý gökkuþaðý Kaçarken yakalandým, sesini verdim güneþe sessizliðin Güzüm oldu her yeni karþýlama her yeni ümit.
Uðultular dokunurken içime Üþüdüm beni ben yapan þiirlerimle Rakamlarým olmadý hiç hesabýný yapacak Sözcüklerime emanet ettim gizemimi.
ÖMER ARDALI
22 OCAK 2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ömer ARDALI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.