ÇOCUKLUĞUM

Annemin gözlerinde
gezindi çocukluðum
Kirpiklerinde coþtu bilyelerim
Boyama kitaplarý düþtü kucaðýma
Özledim
o güzel günlerimizi

Yüreðimin çekingen dudaklarýnda
ýslandý geçmiþe yolculuðum
Güneþe sustu
ilk sevdalarým
Anýmsadým
yeþil kazaklý çocukluk aþkýmý

Duydum seslendiðim arkadaþlarýmý
Yorgun düþerdik
güneþ batmasýna yakýn
Annem karþýlardý beni
her karanlýkta
eve girmeden önce

Sofra hazýrdý
Babamý beklerdi sandalyesi
Kardeþim tuttururdu bir tekerleme
Bir sus artýk!
Çocukluk iþte
ne denir ki..
Eller yýkanmadan sofraya
oturmanýn o heyecaný
Annem ya da babam
Ha anladý ha anlayacak
sofraya oturmadan
banyoya uðramadýðýmý
Ýllaki birlikte oturulacak masaya
“Birlikte kalkýlacak
Ailenin düzeni budur”
Böyle derdi babacýðým
çorbasýný kaþýklarken
Kardeþim sürekli anlatýrdý
okulda yaþadýklarýný
Annemin kaþlarý biraz çatýk,
Babamýn yüzünde
o her zamanki tebessüm

Masa birlikte toplanýrdý
Herkesin bir görevi vardý
Ben tabaklarý toplayýp,
býrakýrdým mutfaktaki lavaboya
Kardeþim ne yapardý
hiç anýmsayamadým þimdi.
Beklide hiçbir þey yapmaz
odasýndaki bebeklerine koþardý
Hýnzýr kýz !

Sessiz bir çocuktum
Ýçimde yaþardým her zaman
Babam bilirdi bunu
Ama annem anlamazdý pek
O yüzden ikisini
birbirinden farklý görürdüm bazen
Yinede hayretle bakardým
ikisinin baþýnda dolaþan
eksilmeyen o sevgilerine
Bu sevgiye babamý kaybedene dek
tanýk oldum her anýmda
Özledim birbirlerine
görünen sevgilerini
Annem Babamsýz kaldýðý
yýllarda da hep sevdi babamý
Kýskandým
zaman zaman onlarý
sevgilerini..

Çocukluðum annemin
gözlerinde kol gezerken
yaðmur taneleri düþtü
balkondaki çiçeklere
Uyandým..
Özlemiþim ailemi
Bir damla düþtü
çocukluk soframýza
Ýç çektim
Kederlendim….

ÖMER ARDALI 04 OCAK 2012

Sosyal Medyada Paylaşın: