HÜZNÜN HAZIM PAYI

aþkýn ölümünden gizlerken gözlerimi
hatýrlamýyorum
nasýl cesaretle söylemiþti dilim o sözü!


gidiþinin izlerinden akan bir histeri krizi
yalanlýyordu gidiþini
yýkýlýyorken içim/de
zavallý görmeyesin diye hâlimi
dik duruyordu dýþým
gitgide aðýrlaþýyordu bedenimde çýrpýnan kalbim...


ardýnda kýrýldý ufuk çizgisi
sonsuz tehirleri biriktirmeye baþlamýþtý bile
karanlýða sapan yaþam

“ayrýlýk da sevdaya dahil/ayrýlanlar hâlâ sevgili”

þairin yalanýyla çekmiþtim kendi ipimi
aþkýn yüzüne çarptýðým kapý
kýrdý yarýnlarýmýn belini
iniyorum gecenin en dibine þimdi
çýkamam gün yüzüne/bakamam
çarpar, kör eder ýþýðý beni


þimdi bozkýra dönen bu yere inat
vuslat umuduyla baðlanmýþ
ýþýklý vagonlarýyla
mavi bir tren geçiyor þehrin sokaklarýndan
istasyonda bekliyor sevdiði sabýrsýzlanarak


nerden geldiði belli olmayan
yaslý bir tambur sesi yakýyor genzimi
varsýllýðýmý belirleyen gözyaþlarým yüzümde
beraat ettirene dek kendimi kendimde
koþup, yalnýzlýðýma saklanýyorum yeniden
hak ettiðim, hüznün hazým payý bu…


Hâdiye Kaptan
c) Bu þiirin her türlü telif hakký,þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir

Sosyal Medyada Paylaşın: