Gün kopuyor gecenin içe bakýþlý yanýndan
Ellerinde kanlý mevsimlerin yýpranmýþ solgun yüzü
Kalbinin zindanlarýna hapsediyor tereddütü
Kýzýla çalýyor evin sessiz duvarlarý
Kýrýk aynalarýn esmer þarkýlarýnda dururken laf-söz
Sokaklarýn ayrýlýyor girdiðin her yerin dibinden
Çekiliyor deliklerin aþkýmýn içinden
Karanlýðý hükmeden azrailin kucaklarýnda
Ve siyah odanýn çýkmazlarýnda savruluyor gökten
/Dillerimde ki baðýran dýþ perdeleri, hüküm sürmüþ nehrin ifadesi/
Sabahýn ilk ýþýðý olan toz pembe rüyalardan uyanýyorum
Yüreðin sesi kýsýk, sadece mantýk çalýþýyor ölene dek
Kýrmýzý zaman damlýyor gözlerimden renklenene dek
Merak etme aðlamýyorum ben
Bu hüzün kendiliðimden, sen dönene dek
Kýyýlara sürülen dallarýmýn yapraklarý
Kirpiklerimden akan söz dolaþýmlarýyla süzerken geleceðe
Kuþlarýn sesi yankýlanýyor düþlerime
Ýnsanlýðýn adýna, sahip çýkýyorum düþüncelerine
Suyun temizleme görevinden yararlanýyorum
Aklýyorum s/usumu
Aklýyorum duruþunu
Yeniden doðuyorsun ve uçmaz oluyor martýlar
Gündüzümde bile sevaplar yoklar, üzülüyorum
Hor bir denizin mavi kaldýrýmlarýnda
Mora salýnýyor uçan deniz kýzlarý
Renk ustasý zaman
Vuruyor beni de en alacalýsýndan
Ahmak gizin peþinden çatýlara çýkan yýldýrým külleri
Gri mektuplarýn içkili kelimelerinde buluyorlar hazý
Elinden doðmuyor yarýný
Avuçlarýnda tutamýyor vuslatý
Ayrýlýðýn kara mahzenlerinde býrakýyor bu yazý
Unutup gidiyor aklýndaki sýzýyý
Unutmanýn avunuþ usuyla gidiyorum ben de
Yakarak yaðmurlarýmý
Islandýðým aþklarýný
Asýyorum dalgalarýn bize sunduðu tutsaklýkla gözlerimi
Haylaz hevesler peþinde dolaþan yedi düvel hislerimi
Ýliklerine kadar kýrmýzý, çýðýrtkan aþklar iþliyor yüreðine
Aryalarý sunuyor sessizliðin pençesine
Uzak bir denizin, yeþil gökle yansýyan perdelerinde
Sarýya salýnýyor sandallarýmýn gizleri
Nida tövbelisi zaman
Susturuyor beni de susamadýklarýmdan...
(Ýlknur Karaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.