Bir aðaç var. Kambur bir kimsenin, sýrtý gibi yükselen, küçükce bir tepe var. Bir tavþanýn izini süren, vahþi bir yýlan gibi uzanan, ince bir akarsu var. Tepede bir kaç bulut, bulutlarýn arkasýnda solmaya yüz tutmuþ gökyüzü var. Güneþ var, peçeli bir kadýn gibi; soluk mavi gökyüzünü, bir deðiþik sarýya boyayan. Bir de, yeþile benzeyen dallarýyla, karýþ karýþ yükselen, korkunç çiçekler var. Sen ki insansýn; biliyorsun, her þeyi daha güzel, her þeyi daha gerçek, her þeyi daha yaþanýlasý, kýlmak mümkün. Birde baþkalarý var; gözleri siyah, yüzleri siyah... Çevrende ki her þey gibi, seni tiksindiren. Seni zincirlemiþler. Ayaklarýný, o pis topraða gömmüþler. Kollarýný, olur da güzel bir iþ için kullanýrsýn diye, kesmiþler. Baþka bir dünya mümkün diye haykýrmayasýn diye, sesini kýsmýþlar. Sana bir tek inanmak kalmýþ; her þeyin daha güzel, her þeyin daha gerçek, her þeyin daha yaþanýlasý, olabileceðine...
TurhanKoç
Sosyal Medyada Paylaşın:
NieL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.