A N N N E M
Kalbinde zikir, dökülürdü dilinden dualarý
Hep gözleri bekliyordu mahzunca kapýlarý
Her kapý açýldýðýnda bir misafir bekliyordu
Ýnþallah cennet kokularýný alasýnýz diyordu
Her ezan okunuþunda fýrtýnalar koparýyordu
Feryat ederek, namazý kýlýn diye uyarýyordu
Gece gündüz dilinden hiç düþmüyordu zikir
Her gelene vaaz ederdi, sanki olmuþtu zakir
Pýrýl, pýrýl yüzünden herkese nur saçýyordu
Azanlara, nasihatler ederek yavaþlatýyordu
Bir meþale gibi zikirleri arþa yükseliyorken
Kabir azabý, Allah korkusu diyerek aðlýyordu.
Gözleri ýþýldýyordu her kapýsýndan giriþimde
‘’Ýyiki geldin oðlum, otur dizlerimin önünde’’
Saatlerce otursam da hiç bana doyamýyordu
Annem iþim var desem, yine de koymuyordu.
On ikinci ayýn on üçüncü günü yýl ikibin onbir
Son ikindi namazýný da kýlmýþtý, dilinde tekbir
Üç kez yüzünü yýkadý sanki hazýrlýk yapýyordu
Vakit gelmiþ gözleri akýyor dizleri çözülüyordu
Yoðun bakým kapýsý, yüreðimizi koparýyordu
Ýçerimde çýðlýklarým, boðazýmý týkandýrýyordu
Sanki gök kubbe çökmüþ kapýlarý kapatýyordu
Bir akþamüzeri, ýþýk veren güneþimiz batýyordu
Mezarýna indirdim, annemi kendi kollarýmda
Ah keþke sarýlarak kalsaydým onun arkasýnda
Ne olur beraber dökselerdi üzerime topraklarý
Beni menziline götürümüydü anamýn kucaklarý
Mustafa CEYHUN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.