HEYHAT
Oyuncaklarýmýz vardý iplikten ve tahtadan
Evlerimiz vardý taþtan kerpiçten ve aðaçtan
Sýcaklýðý vardý insanýn uzaktan ve yakýndan
Naðmeleri dinliyorduk iþtiyakla kulaktan
Ne bahçeli evleri býraktýlar ne köylerimi
Bir garip yolcu gibi döverim dizlerimi
Geçmiþi sildiler kaybettim atamýn izlerini
Þimdi bir darbý mesel, izlerim filmlerini
Neden hep böyle bahçeli evlerimiz yýkýlýyor
Ýnsanlar mahpus olmuþ, dairelere týkýlýyor
Saltanatlar yerinde, yine de herkes sýkýlýyor
Mezara sýðacaklar! Bu gün dünyaya sýðmýyor
Rüzgârlar eserken aðaçlarýn hýþýltýlarý vardý
Kelebekler uçarken çiçeklerde parýltýlarý vardý
Ýnsanlarýmýz þendi gözlerinde ýþýltýlarý vardý
Çocuklarýmýzda coþku sanki her gün bahardý
Artýk ne baðlarýmýz kaldý, ne bahçelerimiz var
Tanrýlaþmýþ insanlar, ölümsüz eserlerimiz var
Herkes kendine buyruk isyan eden çocuklarýz var
Kýyamete yolculuk, duyulmayan feryatlarýmýz var
Mustafa CEYHUN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.