Eskiden tanrýlar vardý. Kendilerini savunamayan, Taþtan, çamurdan ve tunçtan Güçlüler kendini tanrý sanýyordu. Korku ve mevkiler imparatorluklarý, Zenginlerden eþkýyadan ve firavundan.
Köþelere atýlmýþ, çözülmezdi düðümleri Kýrk gün sürerdi insafsýzca düðünleri Yüzleri gülerdi, takarken sicimleri Bir meçhul de sürüklüyordu, Yediði öðünleri.
Kendini tanrý sandýlar, kalpleri de taþtan Onlar anlamazlardý haktan, hukuktan Projeler üretirdi, dostlarý afaktan Cehennemini hazýrlatýyordu Yaptýðý düðünleri.
Müzik ruhun gýdasý, diyerekten kandýranlar Kendileri gibi baþkalarýný da inandýranlar Kör olmuþ gözleri, paslanmýþ kulaklar Kendisi gibi herkesi de yandýrdýlar Güllük deðil, ateþtir kucaklarý.
Bin yýllýk abideler diktiler, demirden kapýlarý Kendilerini de sandýlar dünyanýn tanrýlarý Etrafýný zehirlerken bu kobra yýlanlarý Bir gün elinden tapularý alýnacaktý, Set çekerken ölümün kapýlarý
Mustafa CEYHUN Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Ceyhun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.