bu gün
ruhuma
hasretinden bir orman diledim
sarkýyor omuzlarýmdan yaprak yaprak
irticalý cümleler
göz ucuyla dilleniyor mutluluk
çözüldükçe çoðalýyor anlam
ve susuyor prangalý boyutlar
hatta
kimsenin sesinin deðmediði gökyüzü
büyüsede dal dal avuçlarýmda
masalsý ezgiye cennet kadar uzak
ve,,
hasretin açýklayamadýðý bir telaþla
yokluðunun dökümlerinde nefesim
okuyamaz þiirler
kaðýda düþen bitimsiz giz sancýlarýný
hala sen diyorken
içimdeki dalgalý orman
býrak
gözlerinin
hasretiyle
öleyim
....