göðüs uçlarý üþüyor gecenin yoksan yâr içim yerle yeksan daðýn baþý gibi aldýn kendini de çekildin gittin öyle yorgun yaðýz adam, nedir bu sendeki bir yudumluk esmer seviþli dileðim, iyi olur muydu sussam dönmüþsem sözümden niye diye caymýþsam bîhaber aþkýndan...
kuðu boyunlu gün uzadýkça önümde kaynadý taþtý ayrýlýk ne yapsam, ata sözleri geçidi dilimin üstünde yýldýzlarý düþtü hecemin küçüldü zerre birbirine deðdikçe çoðalan sürmeli bir unutkan çýkar çift acýdan yalan mýydý yoksa ’paylaþtýkça azalan’, hani kýr çiçekleri vardýr ya rengi rengime alý alýma özenmiþ olan...
en sade gülün dibine gömün beni çürüyeyim ölmeden hatta, aðlayýn ardýmdan biraz / çok deðil yaþayanlarýn yokluðu yetmedi ölü doðurdum aklýmdaki son gebeyi, ilkim çaðrýþýmdan susarým sana düþtüðün yerden kalkma kal orada, sitemi damlayan çarenin rüzgarýný savurduðu yer / yok gibi...
bahar tütse de ocaðým dudaðým kýþýn aylarý düþmez kalkmaz bir Allahým esirgemesin sabrýný... . Sosyal Medyada Paylaşın:
Necla Kezban Turan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.