Aslında bitiyordum içimde...

Ýçim içime sýðmýyordu aslýnda,
kör bir bakýþýn ardýna sýðýnmýþtým,
titrek omuzlarým gün be gün,
çöküyordu...

Aslýnda bitiyordum içimde...
Sarsýlan düþlerime boyun eðiyordu
bedenim,
an be an eðiliyordum,
yýkýklýðýn alýþkanlýðý sarmýþtý içimi,
göçüyordum kendi kendime...

Ne sevgiye asiydim
ve de sevilmeye...

Oysa,
sadece bir bakýþýn etkisine,
uzatýyordum boynumu,
daðýlýrcasýna titrek düþlerle...

Sevmelerin periþanlýðýnýn acýsýna sarýlýyordu bedenim...
Kaç zamanýmýn acýsýydýn sen?
Ýmkânsýzýn çaresizliði ile,
sarmalandýðým,
sen ise,
acýmasýzlýðý sindirmiþsin içine,
bense
hâlâ piþmanlýðýma mahkum deðildim...

Ne zaman unutsam seni, o an yeniden doðuyorsun,
oysa ben sarhoþ bir aþýk gibi hâlâ sallanýyorum...

Mustafa Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın: