El, ele dolaþýrken, bu sokaklara yaðmurlar yaðardý; hiç ýslanmazdýk sanki, burunlarýmýzdan akan damlalarý görmezdik.
Avuçlarýmýz ýslanýrdý, sýkardýk avuçlarýmýzý, umursamazdýk ýslandýklarýný. Bu kentin yaðmurlarý vardý berrak, gözlerin gibi. Suya hasret topraða can verirdi, yaðmurlar, senin, benim ruhumu suladýðýn gibi.
Yaðmurlarý vardý bu kentin; içine kahkahalarýmýz karýþýrdý. Sevgiyi tadardýk berrak, duru, saf, sinemize gömerdik, topraðýn suyu emdiði gibi. Yaðmurlar yaðardý biz hep beklerdik, bir köþede. Islanýrdýk umursamazdýk, kavuþma hayalimiz vardý, zamaný durdururduk, yaðmurda ýslandýkça. Birleþirdi ellerimiz ýslak, ýslak, bakýþýrdýk. Gerçek olurdu kavuþma hayalimiz, sarýlýrdýk birbirimize, Islak, ýslak umursamazdýk.
Ve; yaðmurlar yaðmaz oldu artýk, ve biz ýslanamýyoruz, avuçlarýmýz kupkuru.
Boðazýmýzda düðümler. sen uzakta, ben sokakta, yaðmurlar yaðar mý ki tekrar, ýslanalým, istemem hakkým mý ki?
Mustafa Yýlmaz 31—12—2004 (Ýzmir) Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.