İntiharlık Ölüm

söylenmemiþ sözüm kalýr geriye
büklüm büklüm dillere son demde,
topladým vedasýz bir akþamda
güneþin ufka dönen yaþýný
avuntuyla kandýrýlmýþ kelimeye
masumluk iner ergen düþlerde,
dizimde aðlýyor büyüttüðüm çocuk
þimdi titreyip üstüne böyle
gelecek bayramýn sabahýnda
mezarýn taþýný mý öpeyim
amber kokulu ellerin yerine?...

çok!
çok geç kaldým...

sevemezmiþ insan çaresiz ayrýlýðý
mum aleviyle eriyip gözlerine
sükutsuzum z/amansýz kýþta,
deli olurum yüzündeki her kývrýma
yokluðunu sindiremedim içime
yorgun rüyasýný kaybetmeden daha
asma yapraklý, soluðu eksik sokaðým,
misafirim olur musun yine
þimdi bacasýnda hüzün tüten evime?
sýkýca sarýl bana ama!
sakýn aðlama deme...

gülmeye deðil de
aðlamaya geç kaldým...

hani zaman ilaçtýr dediler ya
yalan ! karanlýðýn en darýndayým
dünya dönmüyor sensiz, anladým
geçen her saniye zavallý, suçlu kendine
kurak dudaklarýný çatlatýyor an be an
hiç kimsesizlik yaðýyor önüme
çekilme hayat sen, çekilme!
nefesimi bölsünler orta yerinden
bedenim keskin býçaklarýn ucunda
sakla beni güvercin gülüþüne
göðün yüzüne uçsuz bucaksýz asýlayým…



gülüm, zehir oldu suyum aþým,
zindandayým…
yüce kudret susma! konuþ benimle,
ona kavuþmak varsa yolun sonunda
helal edilsin bu intiharlýk ölüm…
.

Sosyal Medyada Paylaşın: