yeþil bir uçurumun sýrrýnda parlarken zaman
gözlerini gömüyorum güneþe
öksüz yarýnlarýmý
kurþun sýcaklýðýna
uðultular esniyor nabzýmýn uykusunda
döküyor yapraklarýný kestane aðaçlarý
tohumlarýn sýrtýnda sabahlar da deðiþiyor
þehir de
sürülen yangýnlarda
tokluðu ve açlýðý üþürken çocukluðum
aðýr geceler kelimelerimle oynuyor
uslu bir kadýn gibi
saksýlara demirliyorum sevinçlerimi
sabýrsýzlýðým göz kýrpýyor gözlerimin içine
hiçbir þarkýyý duymuyorum beyaz dokunuþlarda
ve
dul düþüncelerde
büyümemiþ bir denizde günlerimin
bulut ezgisini dinliyorum
ayrýlýklar koþuyor
öldürmek istemediðim
ki
avucumda uzayýp giden topraðýn