konuþkan yaranýn uslanmaz tortusu
sessizliðe gün ekleyen...
ve
nazlý bir sabahý kalbimden buluta indiren
þehrin ortasýnda böyle kucaklýyorum
yarým gülüþleri
küçük pencerelerde gece bana yanar
ellerimde aþk bana
ki
daha öpmemeiþken dilsiz anýlarý
melekler
duyduðum her sese
nehir gibi uzanan yolum
bastýkça ölülerime aðlayan serçe
hep sonrayý hesapsýz biçen
ýþýða dokunmadan kýrýlýrsa kalemim
korkarým çýðlýðýmdan
korkarým dað görünüþlü
gölgelerden
uzaklarýn soðuk nefesi kamçýlarken adýmlarýmý
ve eski baharlarý
geçimsiz bir düþte
çirkin kadýn olurum
ayrýlýklar yanaþýr gemilerime
koca koca taþlar
görünmeyen
boþluklarýma
tamamla kendimi
uðuldayan deniz
ve biraz mavine sür
tenimi
büyümek için.