zeytin rengi saçlarýma yaðmur yaðarken geceden
güneþten kovulmuþ düþ gördüm dalgýnlýðýmda
aðaçtan kopuyordu her gün baðladýðým dilekler
sen aç bir sabahta sallanýyordun
kent aðlýyordu...
akþamlarýn gölgesine düþen gürültüde
acýdan bahsediyor çocuklar
kýrýk günün ardýnda yaþam
ay yürüyüþler
topraða dolanan tohumlarýn yüzü yok
ki elimi uzatsam
en yakýnýmdakiler ölüyor önce
sahipsiz deniz oluyor içim
tüm korkularý
sürgün bir solukta denedim
güzelliðim eskidi
þimdi
hangi mevsime sýðýnsam yabancý deðil aðaçlar
zeytin rengi saçlarýma yaðmur yaðarken geceden
biz sessiz bir ölüme benzemekte