bana koymaz deyip sancý
kör duvarlarda yosun sayarsýn
ölüm yazarsýn
iþte o an tabut olursun kendi bedeninde
hiç bilmediðin ezgiler dinlersin
Mahir Ulaþ
hiç bilmediðin anlarda aðlar gözlerim
senden sonra tanýþýrým yaþamýn siyahýyla
aþk öldü mü
ört üzerime kefenimi...
yalnýzlýðýn karanlýklar doðurduðu çocuðuyum ben
emeklerken baþka bir takvimde sana büyüyecektim
rengi bozulmamýþ sabahta
git dedin/gittim
nasýl uyuyayým nefesim
uzun yaðmurlara gebe kaldý yüreðim
öldü arsýz umutlarým avucumda
baharsýz kaldým
sensiz...
ellerinde þiirlerim saðken ve ninnisizken
günün mavi aðzýnda karanlýða eridim
indikçe doruklarýndan
sancýlar içine gömdüm gövdemi
bir el attýn
yaralandý sözlerinle göðüm
aðýr kurþunlar altýndaydým
bilemedin
dönüþüm sana
güneþim sanaydý
sorma bana beni
en uzak mesafeye atarken adýmlarýmý
daha fazla hüzün çizdirme duvarlarýma
farzet ki aþký sýnadým
bulutlarýna deðdim ellerin
ama bilemedin
zikrimdeki
seni...
susadýkça sana
gözlerinden ayaz haykýrýþlara yükseldim
içindeyken gecenin
kaç kez gördüm
yüreðindeki ölümümü
sevgisiz düþlere attýn kaderimi
iyi bilirim bu vakitleri
ve
sýzlayan göðsümü
hüzünlü þarkýlarda
lütfen aþk
geçmiþin takvimine aþina bir acýdan gün sorma bana
beyazýna gireyim
çaðýr/ma beni
elvadasý bitecek baharým/ýn