Hepsi hiçbiri kadardý
oysa sen
ayný dili konuþtuðum tek yabancýydýn
I
Yabancý
bu þehre bir ben yakýþmýyorum
içimde kentin dalgalarý çýrpýnýyor
pervanenin ömrü kadar giz kýldým kendimi
sýrrýma kadem basmadan gitmek gerekli
ben kirli bir yüzüm çoðul kavgalarýn içinde
gözlerimin önüne düþen yüzsüzlüðün esiri olamam
suskunluðumu iþgale yeltenen tüm intiharlarý kaldýrdým
yetiyorsa gücün öldür beni
güç/süz/üm
parmaklarýmýn arasýna sýkýþýp kalan nikotin kokusu kadar
kaldýr boyun bükmüþlüðümü senden
devrilen tüm cümlelerim devrik sesime yetiþmeden
II
vazgeç/mek istiyorum
boyutlarý deðiþen hayatýmdan
çoðalabilsem en yetim kaldýðým saatlerde
saklayabilsem intiharýmý gözlerden uzak bir kente
vazgeçemedim senden tünerken tükenmiþliklerim içime
saðým solum sobe saklandýðýn kayýp yeri bilemedim
önüm arkam dip sayfalarýn acizliðini karalýyor
sýðýnýþlarýný sobeliyorum
sen yine gözlerimi baðla elim sende için
yorgunluðumu al ellerimden
hiç deðilse bu defa dokunabileyim sana
kulaklarýna býraktýðým fýsýltý sözlerimle
ve kaybolmadan suretin içimde
imlasýz cümlelerime sokul
geç kalmadan bir þeylere
nefesime karýþan aðýr þehir kokularýna yenik býrakma
III
adýn dilime mimlenmiþ
altý kurþunluk bir harf dizilimiydi
bir kapsül boþluðuna sýðmayacak kadar küçüktüm
içimsizliðim yakýcý a y r ý l ý ð ý doðuran bir gece de
biliyor musun sevgili
adýma yýkýlmýþ bir kent inþa ediliyor
temeli hicâzdan duvarlarý gururdan
terk ediyordu zaman
kum saatleri alnýmýn orta yerinden sokan bir akrepti
bu ölümden usanmadým
yoksa nasýl sensiz kalabilirdim
s/avunmasýzdým
bir gece vaktiydi Ankara da
hangi pencerenin kapýsýný açsam
rüzgâr avuç içimdekileri toplayýp savuruyordu
en ince yerinden kopan damarlarýma seni baðladým
en dönülmez rüzgârlara teslim ettim kendimi
en buzdan morglarý giyindim üzerime
en cüretkâr korkaklýðýmý astým kýrýk camlarýma
caddeler
sokaklar
bütün ýþýklar üzerime kapandý
bir seni öldüremedim
aðzýna ýslýk verdiðim rüzgâr da
IV
ruhumun kesiklerinden düþtün
benim her yaným kýrmýzý
kan kokan ellerimden yüzümde bir týrnak çiziði
düþtüðüm yeri boyuna denkleþtirdim
a l m o l a l a r ý m ý g i t t i ð i m y o l d a n
acýma eþ olan siyah bir martý getir
sonrasý sen ’hayýr’ de
böðrümün orta yerine inen bir yumruk nidasý gibi
ayaða kaldýr beni gitme vaktim
þu merdivenler nereye çýkýyor
sensizliðimden göçüyorum
sensiz/ce ölüyorum
ben zaten seninle hiç baþ edemedim ki
her parantez içlerine iç susuþlarýmý yazdým
sövülmüþ bütün ayrýlýklarýn yara beresine kendimi bastým
yine de her gülüþümde yüzüm kirlendi
V
sevgili
Ýstanbul’um sana emanet saklan içine
baþka bir þiir de kayýp ilanlarýyla
düþlerimi bulan ebe gibi bulurum nasýlsa
þimdilik kayýpsýn yüzüne sürdüðüm mor’un rengiyle
özür dilerim sevdiðim
affet beni
yine ayrýlmayý baþardýk
’ Y a l n ý z l ý k A b i d e s i ’
An/kara