Kurumuþ bir Eylül Yapraðýydý Veda, Ayrýlmýþ yüreklerde. Ayrý’ydý iþte her þey.. …El’di O artýk El olmuþtu…
Eylül’ün Son’uydu Bu Sevdâ’nýn Son’u.. Kurumuþ dudaklarda.. Nasýr tutmuþ çatlayan yüreklerde.. … El’di O , El Yüreðiydi..
Kurumuþ bir Yapraktý avuçlarýndaki Benim yüreðim.. Avuçlarýnda sýktýðýn yüreðimin yere düþen parçalarýndaydý Saklý Sevdâ’m.. El’din iþte.. Ellerinde yok olduðum…
Eylül Soðuðu gibiydin.. Bir halin, bir haline uymuyordu.. Ben ne yapacaðýmý þaþýrmýþ, ne yapsam olmuyordu.. El’din.. El’ele deðildi ellerinin ellerimdeki dokunuþu..
Sana Vedâ etmek; Eylül’e vedâ etmekti.. Kuruyan yapraklarýn parçalanýþýydý yüreðinden gitmek.. Kopan bir þeyler vardý içimde, Asla bir daha yerine gelmeyecek, El’imi asla tutamayacak bir El’din.. (..Eylül’dün… )
Resimlerimiz duruyordu Yan yana, Ayrýlan her þey gibi, yýpranmýþ çerçevede.. Sen çerçevenin içinde ben dýþýndaydýk, El’imde çerçeve, elim’de Sen , Ayrýydýk..
B/Ölünmüþ cümlelerdik artýk.. Bir kez ayrýldý mý birleþemeyen, manasýz kelimeydik Neresinden tutsan, manasýz kalan, Birbirimizin El’indeydik.. El’dik..
Bu Vedâ Sana deðil, Sen zaten El oldun.. Bu vedâ Eylül’e, Güneþ’e, Ayrýlýða.. Bu “Hoþça kal” el’i Sana deðil, Yeni Ay’a “Merhaba”
(Otuz-Eylül-ÝkiBinOnBir)
Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.