Umut,
Güz kýrýðý
Solgun bir yüzün duruþu
Dingin dingin
Solumayla kayboldu
Hasret
Çeke çeke sokak diplerinde
Vuruldu
Söz bir günün ertesi akþamý
Boynumu büküyorum
Soyuldu diye zaman,
Sanat yaptý kuþ
Öldü susuþ
Baðýrdým gece sövgüsüne
Bir gün
Bahçe kapýlarýnda güllerim soldu
Tükendi içsenliðim
Vuruldum
Evvel ahir düþleri
Kolu kanadý kýrýk,
Savruldum gündüz güneþi gözlerine
Durdum sonra
Fevkalade gülüþün
Kahkahasýyla
Ýnledim, içime düþ’tün
Ben kendi ayazýmda üþüdüm
Dondu ellerim
Kurudu menekþelerim
Sözünün eri deðildin
Uçtum
Karanlýða göçebe bir yanýmdýn, görmedim
Sorgu sorgu
Firaktan yoksun, muþtuladýlar ruhumu
Gelemem þimdi (istesem de)
Bu gönül,
Sýrra kadem bastý,
Kalbim epeydir vurgun...
(Ýlknur Karaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.