Kýzýl bir iðde kokusu etrafta
Kardelene bürünüp doluyor boðazýma
Ve ýssýz evin kalabalýk çýðlýðý
Ýlmek ilmek dokunmuþ, ipek kumaþýyken aynada
Sorunlu bir çocuk yanaþýyor yamacýma
Zira ellerim tutsakken avuçlarýnda
Karanlýða boðuluyorum bu sabah
Gün doðmadan rüzgar hýþýrtýsý boðuyor ruhumu
Stabilize bir hayatmýþ meðer soluðum
Bilemiyorum
Lakin hýçkýrýklar, tevekkülü anmýyor bu akþam
Alnýndaki sokak grevi
Kaybolduðum saçlarýnda haykýrarak resmini arýyor
Ve çið damlasý yaðarken dualarýma
Gülüþlerim kesiyor anlatým bozukluðumu
Kalemim yazmaz oluyor sonra, (gözlerini göremediðim zaman)
Yaz diyorum yaz,
Ahkam kesme, sensizlik günlerime nazaran
Biliyorsun
Andýkça içim teslim ediyor içini yüreðine
Tatlý bir bayram günü, dokunuþun sarýlýyor öpücüklerime
Sonra akþam söküðü gibi oluyor tan vakti
Okuduðun türküleri göremiyorum, konuþma diyorum
Dik bu gece dik sensizliðimi
Ardýndan yamalý bir aþk kalýyor geriye
Eþsiz intihar döküntüsü þimdi, tam vakti...
(Ýlknur Karaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.